تأثیر برنامه کوتاه مدت راه رفتن مقاومتی روی تردمیل بر ارتباط پارامترهای ترکیب بدنی و سطوح هورمون های استرادیال، پروژسترون و کورتیزول در زنان یائسه استئوپروتیک

مقدمه: با افزایش سن، سطوح هورمون های آنابولیک کاهش می یابد که زمینه ساز بسیاری از تغییراتی است که با افزایش سن در ترکیبات بدنی رخ می دهد. افزایش فعالیت بدنی می تواند در جبران کاهش هورمون در افراد مسن مورد توجه قرار گیرد. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر برنامه پیاده روی تحت بیشینه مقاومتی بر پارامترهای ترکیب بدنی و هورمون های استرادیال، پروژسترون و کورتیزول در زنان یائسه بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی- تصادفی بود که روی 27 زن یائسه استئوپروتیک انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی در 3 گروه راه رفتن ساده روی تردمیل (8 نفر)، راه رفتن با جلیقه وزنه دار روی تردمیل (9 نفر) و شاهد (10 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرین شامل 6 هفته برنامه راه رفتن تحت بیشینه با شدت 60-50 درصد ضربان قلب ذخیره، 3 بار در هفته و هر جلسه 30 دقیقه بود. در گروه جلیقه دار، افراد یک جلیقه وزنه دار (4 تا 8 درصد وزن بدن) می پوشیدند. متغیرهای ترکیب بدنی (نمایه توده بدن، توده چربی و توده غیر چربی) و سطوح هورمون های استرادیال، پروژسترون و کورتیزول قبل و بعد از 6 هفته اندازه گیری شد. یافته ها:کاهش توده چربی و افزایش توده غیر چربی در گروه جلیقه وزنه دار معنی دار بود (به ترتیب 027/0 = p و 005/0 = p). ارتباط بین توده چربی و توده غیر چربی در گروه های تمرینی معنی دار بود (به ترتیب 01/0 = p و 05/0 =p )؛ در حالی که بعد از 6 هفته سطح استرادیال و پروژسترون در سه گروه تغییر معنی داری نداشت. هورمون کورتیزول در گروه های تمرین کاهش معنی داری یافت، اما ارتباط معنی داری بین تغییرات سه هورمون به دست نیامد (05/0 < p). نتیجه گیری: در هر دو گروه تمرین با وجود این که ارتباط معنی دار بین متغیرهای ترکیب بدنی به دست آمد، اما اضافه کردن بار خارجی منجر به بهبودی بیشتری در سطح پارامترهای ترکیب بدنی گردید؛ در حالی که کورتیزول کاهش معنی داری نسبت به پایه در هر دو گروه تمرین داشت، اما تنها در گروه راه رفتن ساده روی تردمیل نسبت به کنترل معنی دار شد و به لحاظ سطح هورمون های آنابولیک اضافه کردن بار خارجی در مدت 6 هفته منجر به تغییرات معنی دار نشد.